Калісьці ...цаць гадоў таму займела гэты водар на алейнай аснове. Абсалютна выпадкова. Не ведаю, наколькі быў арыгінальны, але нанесены на запясці... проста чараваў!
Асабліва незаменны быў у дарозе, якую я без прытоку свежага паветра і да гэтага часу пераношу не надта... А там удыхнуў – і ўсё ОК! Перабівае староннія пахі...
Але, як вядома, усё добрае калі-небудзь заканчваецца. Закончыўся і мой такі любімы водар, схаваны ў тоненькай шкляной трубачцы. Яшчэ пэўны час захоўвала яе, практычна пустую... Дужа хацела б займець яшчэ. Магчыма, такое і прадаецца цалкам легальна, не з рук, як калісьці…

Вось ён і прыйшоў, Ілля. Ці Ілья – як каму больш падабаецца...:)

 
Нашыя продкі з гэтага дня пераставалі купацца. Ага, з-за розных забабонаў... Цяпер ніхто нікому нічога не забараняе... :) Было б надвор'е... Тым больш, што дэсантнікі ў сваё свята…

Пачынаючы з сёння і да чацвярга – адно сонца! :)

 
Чакаю наступнай змены прагнозу! :) Зуб даю: будзе ўсё ўперамешку: і дождж, і сонца! :) І вось гэта – нашая рэальнасць!
... І ўсё ж пайду спадніцу папрасую... :)

Я даўно такога ў прагнозе не бачыла... З сённяшняй раніцы і па раніцу пятніцы – адны зялёныя парасончыкі ў нас. Вось так:

 
І далей – тое ж... 
І гэта пасля таго, як я два дні радавалася, што з панядзелка – без ападкаў. А значыць, можна пакінуць дома…

– Добры дзень! А перадайце, калі ласка, у садовае таварыства (яно па дарозе) невялікі пакет.
– Чатыры рубасы – і няма пытанняў!
– Ну што ж з вамі зробіш... Бярыце. Дзякуй вялікі!
Дыялог у маршрутцы. "4 рубасы" – кошт праезду аднаго чалавека з Мінска да Чэрвеня.
А цяпер, шаноўныя знатакі, увага – пытанне! :) "Чатыры рубасы" за "перадаць пакет на прыпынку" – гэта многа, мала ці нармалёва?!
У мяне ў сувязі з гэтым шмат чаго прыгадалася. Нам таксама не раз даводзілася карыстацца "перадачамі" праз маршрутчыкаў. Яшчэ тых, нашых, з якімі ездзілі па запісе. І было таксама ўсяго...
Адна прывозіла лекі з…

... Па асфальце важна шпацыравала варона. Пад дажджом. Зусім не звяртаючы на яго ўвагі... Дождж, здаецца, абыходзіў яе бокам... Хаця такое і немагчыма...
Яна важна ішла міма сметніцы. Спакойна. Нават не паварочваючы галавы. Відаць, паснедала ўжо. А можа, проста дэманстравала свой гонар. Памятаеце вядомае?! «Самі прыйдуць і самі ўсё дадуць...» Магчыма, яна так ішла ў чаканні вялікага кавалка сыру?! :)
Такі сюжэцік я ўбачыла ўчора, падыходзячы да офіса. :) І якім жа было маё здзіўленне, калі сёння я ўжо ўбачыла варону... на брамцы! Яна важна сядзела там і ганарліва (а можа, пагардліва?!) зверху…

Хочаце – верце, хочаце – праверце... Але нашыя продкі здаўна такія прыкметы на Афінагенаў дзень (29 ліпеня) захоўвалі. Фармулюю як тры вялікія «НЕ»! Сёння НЕ хадзілі ў лес, НЕ вудзілі рыбу і НЕ падмяталі ў хаце і на двары. І ўсё гэта было звязана з праявамі нячыстай сілы.
Вы верыце ў нячыстую сілу?! :) Я – веру... :)
Даўней у гэты дзень шмат у якіх мясцовасцях Беларусі спраўлялі зажынкі. Першы сноп павінна была зжать і звязаць самая старэйшая жанчына ў родзе. А затым яго ўрачыста змяшчалі ў чырвоны кут у хаце. Ён лічыўся лекавым і абярэжным. Зярняткі маглі з'есці самі, а сцябліны аддавалі…

Чарговы капец падкраўся непрыкметна... Хаця і быў абяцаны... :(
Нават і фоткаць не хочацца... Залева, лужыны, пузыры... Нічога новага...
На адкрытай лоджыі дождж добра прапаласквае пасціранае... Ну і ОК! Будзе свежанькім...
Абяцаюць, што гэтае шчасце працягнецца і ўвечары, і ўночы... А ўранні і ўвогуле -- моцны дождж... Задавальненне чакаць маршрутку пад парасонам, а тады з ім жа, мокрым, ехаць у транспарце – таксама ніжэй за сярэдняе... Але такое наша жыццё.
...Хто-небудзь ведае, дзе ў нябеснай канцылярыі знаходзіцца той кранік, што трэба прыкруціць?! А яшчэ лепей – апламбіраваць яго... Ажно да…

... Надзя@Nayana.
Штосьці я сёння да ўсіх персанальна...:)
Дождж – быў... Сонца – было і ёсць... А вясёлкі... няма... Эх!
Я ўжо і ў адно акно, і ў другое... Няма...

Оля @Lea! :)
У нас ужо асфальт мокры...:)