Ужо распавядала тут неяк, колькі бачу сарок у Каменнай Горцы. Прама дзіва дзіўнае!
Мабыць, у прадчуванні вясны яны зноў актывізаваліся. Ляцяць, разгарнуўшы крылы і хвост... Прыгоо-о-ожыыя такія!
...Сёння дзвюх згледзела на дрэве па дарозе на працу. Адна сядзела сабе ціхенька, а другая... Другая... я-я-я-як пачала стукаць дзюбай па галіне!!!!
"Ты што -- дзяцел??????" -- звярнулася я да яе.
У думках, вядома ж. А то яшчэ навакольныя не так зразумеюць.
Хаця дома магу пагаварыць з катамі-коткамі ля пад'езда. І нават люблю гэта рабіць! Асабліва…

Не спужаліся, не?! Я, вядома ж, пра шакаладных!!!  
Ужо не першы год атрымліваю ў падарунак шакаладныя фігуркі на Новы год. Дзед Мароз, Снягурка -- самыя папулярныя. Ну, і жывёла -- сімвал года.
Сёлета гэта, як вядома, свіння... А ў мяне іх дзве! Адна, падораная, у абгортцы (іншыя з'ездзеныя ўжо!), а другая ў святочнай упакоўцы. Яе я, не ўтрымаўшыся, набыла сама сабе ў падарунак. Усё ж мой сімвал года! Не, не так... Сімвал майго года!
А паколькі перавагі ў харчаванні мяняюцца рэгулярна…

Не так даўно пачула гэты прыкол! Цяпер штораз, калі пад'язджаю да свайго горада, усміхаюся!
Паставілі ў нас непадалёк ад уезду ў горад з боку Мінска помнік, так бы мовіць, -- самалёт. Непадалёк ад іншага -- гарматы. Пра апошнюю яшчэ Міхаіл Задорнаў жартаваў. Маўляў, во горад гасцінны! "Сардэчна запрашаем!" -- і з гарматы прама ў лоб!
А тут зрабілі зону адпачынку -- да самалёта, вакол. І падсветку. Таму сапраўды ўвечары-ўночы здалёк бачна: АЭРАДРОМ!

У нечым сугучнае допісу Інны @kalinna... Пра старасць. У мяне ж -- не толькі пра старасць. Пра хваробы...

Прачытала, што 4 лютага -- Сусветны дзень барацьбы супраць раку... І думкі панесліся... Так, не магу спакойна ўспрымаць... А яшчэ калі даводзіцца бываць у РНПЦ анакалогіі і медыцынскай радыялогіі... Хто быў, той зразумее, пра што я... Гэта ж колькі людскога гора сабрана ў адным месцы!!!!!!! І якімі нервамі і маральнай устойлівасцю трэба валодаць, каб не саскочыць з катушак... Да такога не прывыкнеш... На жаль... Я пра сябе зараз, вядома ж... Камусьці, можа, і лягчэй такое пераносіць. Проста…

Вось усё ніяк не збяруся напісаць... Працяг да свайго ж: "Пятая кропка -- гэта... аргумент!" А працяг здарыўся літаральна на наступны дзень пасля напісанага! Ці то я нейкім чынам прыцягваю ўжо тыя аб'ёмныя пятыя кропкі ў суседзі па крэслах, ці то што... Але факт застаецца фактам!
...На гэты раз побач (і гэта былі ўжо не тры крайнія месцы!!!) села мадам сталага ўзросту з габарытамі. Але! Села акуратна. Трохі ў мяне локаць уваткнула, трохі я ў яе... Толькі ехалі некалькі станцый метро ў ладзе ды згодзе!
А як тая мадам падалася да выхаду, на яе месца ўсеўся... мужык... прыкладна такіх жа…

Вырашыла зрабіць серыю допісаў! Па маміных успамінах-занатоўках. Пра тое, як адзначалі народныя і царкоўныя святы ў яе сям'і на Смаленшчыне (колішняй беларускай яе частцы). Яны ўсе такія... сапраўдныя! Пачынала з Калядаў. Цяпер пра Вадохрышча. Дарэчы, усіх, хто святкуе сёння, -- ВІНШУЮ!!! Здароўя, і пабольш!!!

"Ну вось і Вадохрышча надыходзіць. Як казала бабуля: "Хрышчэнне -- Калядам прашчэнне". Яна і мама ідуць у царкву. Адтуль прыносяць свянцоную ваду, бабуля пырскае ёю па ўсіх кутках хаты, адначасова чытаючы малітвы. Астатнюю ў бутэлечцы ставіць у шафу. Калі хтосьці хварэў, яна налівала яе…

І зноўку -- назіранні і ўражанні аднаго дня.
Падчас абедзеннага перапынку гуляю па мікрараёну. Шпацыр! Заадно правяраю па фітнэс-бранзалету, атрымліваю сёння патрэбную нагрузку ці не... Пакуль, здаецца, нармалёва.
Гуляць стараюся падалей ад шашы. Гэта значыць -- дварамі, агародамі...   У рэшце рэшт, замкнуўшы кола, выходжу да шматпавярхоўкі, адкуль звычайна штораніцы пачынаю спуск да нашага будынка. А там практычна на дарозе кантэйнер для смецця (прывітанне, Надзя @Nayana!!! ). Мабыць, у чаканні, калі…

Ды яшчэ які!... аргумент!!! І пра што я цяпер, як не пра дарогу! Пра маршруткі, пра метро... Гэта ж якое мора назіранняў! Толькі і паспявай занатоўваць.. А... не паспяваецца, на жаль... Дык вось хаця б штосьці -- пра ўчарашняе...
Метро. Вечар. 18.15. Людзей, у прынцыпе, ад Каменнай Горкі да Магілёўскай не дужа каб і шмат. Гледзячы які вагон. Бывае, збіраецца "кворум" і не ўсім месца хапае... А бывае, і нармалёва. Альбо людзі пры наяўнасці вольных месцаў свядома стаяць...
Звычайна выбіраю хвост вагона, дзе сядзенняў па тры. Неяк прывыкла ўжо сядзець на крайнім месцы тварам да дзвярэй. Паколькі…

Час, здаецца, паляцеў яшчэ хутчэй! Толькі адсвяткавалі Новы-Новы, а вось ужо на парозе -- Стары Новы год. Дарэчы, свята, так пяшчотна любімае мною... Пра гэта пісала год таму, паўтарацца не буду. Проста хачу павіншаваць усіх з надыходзячым!!!! Так, яшчэ раз -- такая магчымасць цудоўная!!!
Нават калі не святкуеце, Стары Новы год усё роўна прыйдзе!!!
Таму са святам, сябры!