Вось такі чамусьці стыхійна атрымаўся ў нашым пад'ездзе. А пачыналася ўсё так...
... Вечар. Мірнае стукаценне па клавішах ноўтбука перапыняюць рэзкія гукі за сцяной, у пад'ездзе. Такое ўражанне, што па прыступках куляюць вяліііііізную і цяжкую бочку...
5 хвілін. Перапынак, цішыня... Зноў «бух-бух-бух»... Перапынак, цішыня. Карацей, даволі доўга, якраз каб паспець надакучыць.
У рэшце рэшт, выказваю здагадку, што гэта ванну старую па лесвіцы спускаюць. Але... Сваім ходам ці што??? Я разумею, што ў кагосьці засталіся яшчэ старыя, чугунныя, якія стаялі ў кватэрах нашай пяціпавярхоўкі з самага…

Не, я не трапіла туды праз 11 гадоў зноў. Ды, па шчырасці, і не хацела б, не ў крыўду нікому... Мяне і так уразіла адзіная вандроўка 11 гадоў таму. Выпадковая абсалютна. А тут... Прачытала пра землятрус 26 лістапада 2019 года, пра разбурэнні, пацярпелых і загінулых... І зноў думкі ў галаве... І ўспаміны.

Даруй мне, Насця @Letto... Але я не дачакалася гэтым разам сярэдзіны снежня, як мы звычайна робім (як аказалася, аднолькава), і купіла сёння мандарыны...    Не ўтрымалася, спакусілася...
Такія ж яны ляжалі... Заманлівыя, тоўсценькія... 
Я-то люблю больш салодкія, а тут з кіслінкай. Але ўсё роўна – СВЯЖАК! 
І вось толькі зняла скурку, толькі ўчула гэты водар... Усё! Адразу – пах хвоі і Новы год!
Такія ўжо моцныя асацыяцыі... З дзяцінства яшчэ... 

Не ведаю, у каго якое надвор'е было сёння, але ў нас, здаецца, практычна ўсё прайшло, змяняючыся...
Пахмурнасць. Ды такія хмарышчы хадзілі-клубіліся! Дробны дожджык-морась. Крыху сонца. Пахмурнасць. Дробны мокры сняжок – мала. Якраз зайшла да сваіх на новую котку паглядзець. Таму пад сняжок не патрапіла. А котка такая плюшка!    Зусім ручная, плюшавая. І па колеры зліваецца са шторамі ды канапай. У гульні «Знайдзі котку» – першы прыз! 
Пасля абеду – сонца! Яя-я-я-я-як засвяцілася! Тэрмінова выбраліся на прагулку ў лесапарк…

... чаму галоўная старонка тут не абнаўляецца з 27 чысла?!
Я ўсё пра сваё... 
Люблю, калі з'яўляюцца новыя допісы... Чытаю і тых, хто не ў сябрах... Ну цікава ж! Не?!

Ну, і я далучуся ўжо да охаў і ахаў з нагоды той западлянкі, якую мы сёння атрымалі ад Прыроды...
...Увечары выйшла з працы. Іду праз двор. Пару разоў ледзь не навярнулася, пакуль разгледзела, што ў мяне пад нагамі... Здзівілася... Пайшла паціху. 
Выйшла на шырокі праШпект. Таксама не разганялася. Гляджу – а па веласцежцы машына едзе і сігналіць, каб на прыпынку людзі расступіліся. Пасыпае. Здагадалася зірнуць на свой праШпект. А там сумессю пасыпана ўжо. Праўда, пераважна пасярэдзіне.
Ну-у-у-у-у... Фіг з ім, з абуткам! Ногі-то, галава ды іншыя часткі цела – даражэй. Пайшла роўна…

А сёння, між іншым, Піліпаў дзень! Ну, зараз-то ўжо вечар, зразумела... А ўвогуле... 
Прыкметаў і звычаяў падчас яго шмат мелі нашы продкі. А я пра адзін хачу распавесці.
Сёння трэба пачаставаць Дамавічка (альбо Хатнічка)! У каго ён жыве! У вас жыве?!  У мяне цэлых два!  

Не, усё ж мой транспарт – гэта проста невычэрпная крыніца аповедаў!    Шкада толькі, што часцяком пра дрэннае, а не пра добрае. Але ж такое наша жыццё...
Аўтобус з учарашняга дня я разлюбіла...    Пазней напішу, з-за чаго... Прапусціла сёння раніцай дзве маршруткі і толькі цудам села ў трэцюю... Галоўнае слова – СЕЛА! Бо ўчора і ў Мінск, і з Мінска – стоячы. З маёй-то спіной, якая без «падпоркі» паводзіць сябе дрэнна... Таксама асобная тэма. 
А тут у набліжэнні чарговай пятніцы – пра…

Гуляю сёння па абедзе... Ай-яй, якое надвор'е! Маё любімае! Лёгкі марозік, сняжок практычна сухі... Вядома ж, можна і марозіку крыху большага, і сняжку гусцейшага... Але кайфую ад таго, што ёсць! 
І тут гляджу – бяжыць мне насустрач... пледзік на ножках!   Мопс! Яны ўвогуле такія забаўныя... А ў гэтага шубка... Я шмат мопсаў бачыла, але такога – упершыню.
І афарбоўка пад плед (які ў мяне якраз і ёсць!), і шарсцінкі такія ж, адна да адной, і ажно блішчыць-ільсніцца... Прыемна зірнуць!